İyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele edip duruyor.
Siyah ve Beyaz Köpek
Yaşlı Kızılderili reis kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az önde birbiriyle boğuşup duran iki köpeği izliyordu.
Köpeklerden biri beyaz biri siyahtı ve on iki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli, o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı. Dedesinin sürekli gözü önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri köpekti bunlar. Çocuk, kulübeyi korumak için biri yeterli görünürken niye öbürünün de olduğunu, hem niye renklerinin birinin siyah diğerinin beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık. O merakla sordu dedesine, yaşlı reis bilge bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı:
Mücadele
“Onlar” dedi “Benim için iki simgedir evlat.”
“Neyin simgesi?” diye sordu çocuk.
“İyilikle kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele edip duruyor. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.”
Çocuk sözün burasında, mücadele varsa, kazananı da olmalı diye düşündü ve her çocuğa has bitmeyen sorularla bir yenisini sordu:
“Peki, sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?” Bilge reis derin bir gülümsemeyle baktı torununa:
“Aşk olsun evlat, bunu bilemeyecek ne var. Ben hangisini beslersem o kazanır.”
Not: Hikaye anonimdir.
