“Ben ve ötekiler fikri” temelde bir yanılsamadır.
İnsan her kiminle konuştuğunu düşünürse düşünsün ve varsaysın aslında daima ve sadece kendisiyle konuşur. “Ben ve ötekiler fikri” temelde bir yanılsamadır. Peki kimdir öteki?
Annem, babam, eşim, çocuğum, arkadaşlarım, öğretmenlerim, hiç tanımadıklarım ve hatta düşmanlarım mı?
Öteki dediğim kişi, ben onu tanımadan evvel, daha hayatımda hiç yokken neredeydi?
Daha önemli soru; öteki dediğim kişi, ola ki hayatımdan çıktı, uzaklaştı ya da öldü- şimdi nerede?
En önemli soru; “ben” dediğim şey orada olmadığında, düşünceler ve ayırım yapan zihin orada olmadığında, içimde bir kavram olarak öteki orada olmadığında, öteki nerede?
“Ben” bir şekildir, maskedir, kabuktur, surettir.
“Öteki” başka bir şekil, başka bir maske, başka bir kabuk, başka bir surettir.
“Ben” zihinsel bir tasarımdır; bir eldiven, bir elbisedir.
“Öteki” başka bir zihinsel bir tasarım, başka bir eldiven başka bir elbisedir.
“Ben” ölümlü bir nesne; ağaçtan ha kopmuş ha kopacak bir yapraktır.
“Öteki” başka bir fani; ağaçtan ha kopmuş ha kopacak başka bir yapraktır.
“Ben” bölünemez ve tek olan hayatın, gölge oyunudur.
“Öteki” bölünemez ve tek olan hayatın, başka bir gölgesidir.
“Ben” bugün vardır yarın yoktur ve “ben” ha vardır ha yoktur- aynen “öteki” gibi…
“Ben” kendinde yitik bir parça ise öteki, asla yitirilemeyeni hatırlatacak olan benim eksik parçamdır. Ötekinde gördüğüm her şey geçmişim; kendimde gördüğüm her şey gerçeğimdir.
“Ben ve ötekinin” erişemeyeceği, hiç kimseye ait olmayan bir merkez var.
Her şey döner; o merkez durur. Herkes konuşur; o merkez susar. Yürek çoktur ama nabız tektir. Herkes arar, acelesi vardır; o merkezin ise kimse keyfini bozamaz.
Sen neyi seviyorsan hayat onu seviyor. Esasında o merkez sensin. “Ben ve ötekiler” mi? Onlar pervane…
Merkezinde kal; aşkta kal.
Yazan: Ali Karakuş
Yazar
